Kraj Hiszpania

Stolica: Madryt
Powierzchnia: 504 645 km²
Ludność: 47 150 tys.
Waluta: euro (EUR), 1 EUR = 100 centów
Język: hiszpański
Wiza: wiza nie jest wymagana
Napięcie: 230 V

Andaluzja

Andaluzja - Costa Almeria

Aragonia

Zielone przedgórze Pirenejów, mudejarowa architektura i bogata historia.

Informacje ogólne

Aragonia położona z dala od utartych szlaków turystycznych jest ciekawą krainą bardziej związaną z autonomiczną Katalonią niż z resztą kraju. Mimo pewnej odrębności oferta turystyczna jest niezwykle bogata, zróżnicowana i skierowana głównie do turystów, którzy nie przepadają za monotonią. Ze swoją pasją będą się tam mogli zmierzyć miłośnicy górskich wędrówek, w uzdrowiskach wytchnienie znajdą kuracjusze, a podróżnicy z „żyłką historyczną” będą mogli zająć się zwiedzaniem zabytków sztuki rzymskiej, romańskiej i gotyckiej. Stylowe budynki bowiem prezentują między innymi słynny styl „mudejar”, olśniewają mauretańskie budowle, a także imponuje nowoczesny wygląd najważniejszych miast.

Oszałamiająca natura, piękne hiszpańskie wioski, górskie krajobrazy i dzikie tereny wchodzą w skład Aragonii położonej w północno-wschodniej Hiszpanii, w otoczeniu takich krain jak: Południowe Pireneje, Katalonia, Costa Azahar, Kastylia-La Mancha i Kastylia-Leon. Kraina obejmuje również środkową część biegu rzeki Ebro płynącej na południe przez Kotlinę Aragońską. Region dzieli się na prowincje: Huescę, Saragossę i Teruel, ograniczone przez Pireneje i Góry Iberyjskie. Rdzawo-szary krajobraz ożywiany jest zielonymi obszarami rolniczymi, chociaż zupełnie odmienne są niemalże pustynne okolice Saragossy. Wśród ośnieżonych szczytów można znaleźć kwitnące doliny, głębokie kaniony i potężne wodospady, między którymi ulokowały się malownicze wioski i wyznaczono szlaki turystyczne. Duże zróżnicowanie terenu sprawia, że klimat jest tam umiarkowany kontynentalny z mroźnymi zimami w górach i stosunkowo ciepły w basenie rzeki Ebro.

Tresc opisow dostarczana przez merlinx.

Historyczne piętno na Aragonii odcisnęło panowanie Rzymian w trakcie istnienia prowincji Hispania Tarraconensis, a także najazdy Wizygotów z V w. n.e. Pierwsza nazwa Aragonii pojawiła się w średniowiecznych dokumentach z okresu, kiedy hrabia Barcelony Ramon Berenguer IV poślubił Petronelę Aragońską. Liczne najazdy ze strony Maurów pozostawiły tam ślad obecności kultury islamskiej, którą starali się wyprzeć w wieku XII hiszpańscy królowie. W XV stuleciu historia połączyła Aragonię z Kastylią, a dynastia aragońskich królów rządziła później Balearami, Walencją, Sycylią i Sardynią. Aragonią wstrząsnęła wojna o sukcesję hiszpańską i bitwa pod Saragossą w 1710 r., kiedy wojska angielskie, holenderskie i niemieckie pokonały armię hiszpańską, a król Filip V uciekł z Madrytu do Valladolid. Zacięte walki w obronie stolicy regionu miały miejsce także podczas wojny francusko-hiszpańskiej z początku XIX w., po których nastały rządy dyktatury wojskowej, a powstanie wspólnoty autonomicznej przyniósł dopiero rok 1982.

Połowa ludności regionu mieszka w stolicy Aragonii – Saragossie – piątym największym mieście Hiszpanii, którego historia sięga I w. p.n.e. Przez wiele wieków była to kolonia rzymska, siedziba Wandalów i Wizygotów, aż do XI w. kiedy miasto stało się stolicą państwa muzułmańskiego. Po zdobyciu przez chrześcijan Saragossa została stolicą Aragonii, a następnie siedzibą biskupstwa. Miasto było miejscem wielu walk i działań konspiracyjnych aż do II wojny światowej. Najbardziej charakterystycznym zabytkiem miasta jest przepiękna bazylika Nuestra Senora del Pilar z czterema wieżami i jedenastoma kopułami. W środku znajduje się figura Marii Panny na Kolumnie (el Pilar), która podobno ukazała się św. Jakubowi w 40 r. n.e. Kościół jest celem pielgrzymek w Hiszpanii, a głównym świętem połączonym z ogromnym napływem odwiedzających jest Fiesta de la Raza przypominająca o odkryciu Ameryki i dawnej potędze Hiszpanii (obchody główne 12 października). Inne cenne zabytki to katedra del Salvador pochodząca z XII w., która jest połączeniem stylu gotyckiego, mauretańskiego i baroku, renesansowa giełda z widocznymi wpływami florenckimi, most - Puente de Piedra i okazały Alkazar de la Aljaferia sięgający XI w. z meczetem, mauretańskim dziedzińcem i pałacem królów katolickich.

Kuchnia

Różnorodność regionalna, bogactwo smaków i aromaty hiszpańskiej kuchni sprawiają, że stała się ona jedną z najlepszych i najbardziej cenionych na świecie. Bogactwo smaków i odmienność w menu można zauważyć nie tylko porównując potrawy regionów nadmorskich, równinnych czy górskich, ale także między danymi prowincjami a nawet sąsiednimi miastami. W wielu regionach, głównie centralnych pojawia się kilka takich samych potraw jak gazpacho (chłodnik) czy ajo-arriero (duszony słony dorsz), ale jest wiele kuchni, które tylko w swoim regionie kultywują stare tradycje kulinarne, jak Katalonia, Kastylia-Leon, Lewant oraz miasta Segowia, Cuenca lub San Sebastian.

Cechą charakterystyczną wszystkich kuchni regionalnych jest zamiłowanie do świeżości, a bardzo dobrze rozwinięty transport sprawia, że obrót towarami jest bardzo szybki. Bogactwo owoców morza w menu centralnych regionów również nie jest przypadkiem, gdyż kilka godzin po wyłowieniu ryby czy inne morskie specjały są dowożone już do miast centralnej Hiszpanii. Dla ciekawostki można dodać, że właśnie w centralnie położonym Madrycie mieści się druga, największa hurtownia ryb na świecie.

Niezwykle popularne w Hiszpanii są tapas – przekąski serwowane do wina, piwa czy jako niewielki danie między głównymi posiłkami. Pochodzą one z Andaluzji i początkowo był to kawałek sera lub szynki kładziony przy szklance z winem, żeby nie dostał się do niej żaden kurz. Dziś każdy region Hiszpanii posiada swoje oryginalne i urozmaicone tapas, a nawet powstały niewielkie lokale gastronomiczne pod tą sama nazwą serwujące tylko przystawki i wino. Za najlepsze tradycyjne przystawki ceniona jest Sevilla, a nowoczesne i wymyślne dostaniemy w San Sebastian. Bywa, że przystawki są podawane w małych ilościach za darmo jeżeli wybieramy wino do degustacji lub inne lokalne trunki.

Hiszpańskie wina znane są na świecie od wielu stuleci, jednak zwiedzając poszczególne regiony tego pięknego kraju odkryjemy lokalne specjały dostępne tylko na małym obszarze przy pobliskich winnicach. Najbardziej znanym i cenionym gatunkiem wig hiszpańskich jest Rioja – czerwone wino wytwarzane z soku owoców rosnących w różnych strefach w regionie o tej samej nazwie. Tradycje jego wytwarzania sięgają aż II w., kiedy to Rzymianie zlecili uprawę winorośli z przeznaczeniem na wino dla legionistów. Istnieje również hipoteza, ze szczepy tutejszych roślin dotarły dzięki podbojom Rzymskim do Bordoux, gdzie również wytwarzane są z nich najlepsze wina. W średniowieczu, dzięki położeniu na szlaku do Santiago de Compostella wino zaczęło zyskiwać większą sławę, a w XVI w. poprzez porty morskie w Bilbao oraz Santander eksportowane były do Holandii i Anglii. Pod koniec XVIII w., zainspirowany podróżą do Bordoux ksiądz Don Manuel Quintano z Burgos wprowadził do produkcji dębowe beczki co znacznie poprawiło jakość win i szybkość ich transportu. W połowie XIX w. pobliskie winnice w Galicji, a następnie większość francuskich dotknęły epidemie chorób, co spowodowało przenoszenie się i zwiększenie produkcji regionu La Rioja. Rozwój i ekspansja na rynki światowe zostały zahamowane przez klęskę głodu w latach 30 ubiegłego wieku, kiedy to wykarczowano większość winnic pod uprawy zboża. Wiele winnic działa jednak do dnia dzisiejszego, a w 2 mieszczą się muzea przedstawiające procesy produkcji wina w dawnych latach.

Tresc opisow dostarczana przez merlinx.

Wschodnia Hiszpania zdobyła sławę ze względu na bogate, balsamiczne wina czerwone, które swoją historią sięgają czasów kiedy na ciemnych wzgórzach Tarragony kartuzjańscy mnisi sadzili specjalne odmiany winorośli. Dziś z tej właśnie okolicy pochodzą najmocniejsze i najdroższe hiszpańskie wina. Na wybrzeżu Costa Brava największą popularnością cieszy się jednak wino Cava – wyrabiane tradycyjnymi metodami i podawane schłodzone, zwłaszcza w upalne dni.

Innym tradycyjnym napojem alkoholowym jest sangria, która robiona jest na bazie wina, soków owocowych i często innych domieszek smakowych. Napój pochodzi z walencji, ale rozpowszechniony jest głównie na wybrzeżach i w centrum kraju.

Do głównych dań, rzadko podaje się warzywa czy popularne u nas sałaty, ale można zamówić je osobno. Na północy kraju przed głównym daniem podawana jest często sałatka, a następnie danie główne. Po posiłku częstym deserem są świeże owoce lub hiszpański creme caramal występujący pod różnymi regionalnymi nazwami (w Andaluzji – tocino de cielo, w Katalonii – crema catalana).

Obyczaje

Hiszpanie to naród uwielbiający tłum i zabawę. Często spotykają się w barach na rozmowy czy wspólne zabawy uciekając od siedzenia w domu. W większości, nawet niewielkich miast znakomitą porą spotkań są popołudnia, a po 20 ulice i bary zapełniają się ludźmi w każdym wieku, którzy prowadzą konwersacje. Uwielbiają się również bawić, z czego słyną na całym świecie, a ogromna ilość festiwali i świąt jest to tego znakomitą okazją.

Bez wątpienia najsłynniejszą tradycją hiszpańską jest korrida – widowisko walki człowieka z bykiem oglądane na specjalnie przystosowanych arenach i ogromnymi wodowaniami. Ten rodzaj rozrywki przywędrował razem z plemionami arabskimi i stanowił widowisko tylko dla elity. Torreador walczący z bykiem – z czasem posiadający bogato zdobione stroje i nakrycie głowy – drażni i zachęca byka do walki czerwoną płachtą (muletą), by ostatecznie wbić mu w kark włócznię. Bycie torreadorem było niegdyś zajęciem dla wybrańców, a niezwykła odwaga i spryt były nagradzane pozycją w społeczeństwie. W większości krajów, gdzie rozprzestrzeniły się hiszpańskie tradycje, ze względu na brutalność widowiska zamienione zostało ono na przedstawienie teatralne, jednak w samej Hiszpanii od wielu lat coraz bardziej budzi sprzeciw różnych środowisk. Niektóre regiony Hiszpanii jednak wycofują się z tradycyjnej korridy – jak. np. Parlament Katalonii rezygnujący z krwawych przedstawień od 1 stycznia 2012.

Najbardziej znanym tańcem hiszpańskim jest bez wątpienia flamenco – niezwykle ekspresyjny taniec nawiązujący do tradycji andaluzyjskich cyganów. Związane są z nim nie tylko specyficzna muzyka i śpiew, ale również barwne stroje, mimika twarzy i gesty tancerzy. Panie dumnie prezentują się w falbaniastych sukniach i kolorowych gorsetach, a panowie noszą czarne lub granatowe, obcisłe spodnie i białą koszulę z apaszką. Taniec ten wykonywany jest zarówno w parze jak również solo najczęściej przy akompaniamencie gitary, ale zdarza się też, że dodatkowo w tle brzmi flet lub wiolonczela. Najważniejszy we flamenco jest rytm – wygrywany na bębnach, kastanietach, obcasami butów, a do najczęstszych rekwizytów należą wachlarze, kwiaty i chusty. Występy odbywają się w specjalnych barach, czasem w tawernach, na niewielkich scenach teatrów, a czasem nawet na ulicach. Ekspresja, duma, żywiołowość i piękno tańca wymownie odzwierciedla przywiązanie Hiszpan do tradycji i potwierdzenia swego pochodzenia.

Tresc opisow dostarczana przez merlinx.

Mieszkańcy różnych regionów kraju bardzo się od siebie różnią, na co wpłynęła długa historia kraju, dostęp do zasobów naturalnych czy uleganie wpływom innych narodów. Dlatego często Hiszpanie mówią o sobie, że nie są jednolitym narodem, ale dzięki temu bardzo ciekawym i zróżnicowanym. Większość cudzoziemców kojarzy Hiszpanię z gorącą Andaluzją, gdzie dumni i bardzo doświadczeni przez los Hiszpanie wyrażają emocje poprzez rytmy flamenco. Z kolei Galicja to zielone wzgórza zasnute często mgłą, gdzie konserwatywni, ale gościnni mieszkańcy uwielbiają wracać do przeszłości. Katalończycy i Baskijczycy marzą o zauważeniu ich odrębności politycznej, społecznej i kulturalnej, a nawet niezależności od Hiszpanii. Tradycje regionalne tych terenów najlepiej uwidaczniają się w małych miejscowościach żyjących swoim powolnym życiem.

Dla Hiszpanów bardzo ważna jest rodzina, nie tylko jako duże, wielopokoleniowe zgromadzenie ale jako oparcie i siła społeczna. Wynikają z tego cechy szczególne tego społeczeństwa - odwaga w głoszeniu swoich poglądów, dążenie do realizacji celów, otwartość na nowości i przystosowanie do zmian. Mimo, że zazwyczaj największym autorytetem rodziny był mężczyzna, to właśnie kobieta wpływa najbardziej na życie rodziny. Radykalne zmiany w modelu rodziny i roli kobiet nadeszły po śmierci Franco i obaleniu reżimu. Wcześniej, jeszcze w latach 70. ubiegłego stulecia kobieta chcąc wyjechać z miast musiała posiadać pisemne upoważnienie męża do opuszczenia rodziny – oczywiście na krótko. Dziś liczba zawieranych małżeństwa od tamtej pory spadła prawie o połowę, a emancypacja i zaczerpnięcie modeli rodzinnych z innych krajów rozwiniętych poskutkowały lżejszym traktowaniem tradycji rodzinnych.

Cechą łączącą wszystkich Hiszpan jest luźne podejście do poczucia czasu. Radość płynąca z życia oraz spotkania z przyjaciółmi czy czas dla siebie są w tej kulturze równie ważne jak praca, a słynne powiedzenie "manana" – czyli przekładanie wszystkiego na później stało się wręcz tradycją i normalnym podejściem do załatwiania spraw. Umawiając się z Hiszpanem na spotkanie trzeba dokładnie ustalić godzinę, bo często podczas spóźnień pojawia się wymówka, że godzina ma 60 minut. Takie podejście do życia sprawia, że osoby z innych krajów Europy często źle odbierają ich niepunktualność, ale sami Hiszpanie podchodzą do tego jak do normalnego trybu życia.

Aktywny wypoczynek

Aktywne spędzanie wolnego czasu w Aragonii polega głównie na zwiedzaniu miast, chociaż z pewnością, ze względu na bliskość Pirenejów, coś dla siebie znajdą miłośnicy pieszych wędrówek i wypraw rowerowych.

Wycieczki Fakultatywne

Tarazona – w niewielkiej miejscowości można zobaczyć sporo śladów pozostałych po mauretańskiej okupacji w stylu „mudejar”. Określana mianem „Aragońskiego Toledo” Tarazaona oferuje turystom tzw. „górne dziedzińce” Barrios Altos wznoszące się na wzgórzu nad meandrującą rzeką, interesujący Plaza de Espana z XVI-wiecznym ratuszem i wieżą w stylu mudejarskim, kilka kościołów i punktów widokowych. Największą jednak atrakcją jest położony na południe od miasta El Monasterio de Veruela, czyli ukryty w kotlinie i obwarowany potężnymi murami klasztor. Turystom udostępniono tam piękny kościół z XII wieku, krużgankową zabudowę oraz niewielkie muzeum.

Teruel – miasto miłości, pięknej architektury i dorocznego Festiwalu Ślubów Isabel związanego z uczuciami legendarnego Diega do ukochanej. Miejscowe restauracje serwują tam jedyną w swoim rodzaju regionalną szynkę, a najwięcej zabytków skupiło się wokół historycznego centrum z placem Torico. Pierwotną osadę w VIII w. zdobyli Muzułmanie, którzy zdominowali lokalną kulturę i sztukę. Chrześcijaństwo przywróciły dopiero w wieku XII wojska króla Alfonsa II, po czym nastąpił rozkwit miejscowości, aczkolwiek ślady obecności tych dwóch kultur i dodatkowo naleciałości architektury żydowskiej widoczne są w miejskiej zabudowie do dziś. Turystyczny wzrok warto zwrócić na: XII-wieczną katedrę Santa Maria z pięknymi wieżami, elementami w stylu „mudejar” i sufitem kojarzonym z Kaplicą Sykstyńską; bliźniacze wieże San Salvador i San Martin związane z legendą o budowniczych, którzy z miłości do niejakiej Zoraidy prześcigali się w kunszcie wykonania budowli; renesansowy akwedukt położony w sąsiedztwie Bramy św. Michała zwanej Bramą Zdrady za sprawą zdrajcy, który tamtędy wprowadził wroga w trakcie oblężenia miasta. Spacer po starówce nie powinien ominąć także Plaza de los Amantes, czyli Placu Kochanków przenoszącego turystów do epoki dam, rycerzy i tragicznej miłości Diega do Izabeli.

Girona – miasto sięgające historią czasów rzymskich, które ze względu na wiele bitew i chęci zagarnięcia go nazwano "miastem tysiąca oblężeń". Ciekawą częścią miasta jest dzielnica Call należąca do najlepiej zachowanych i największych dzielnic żydowskich w Europie. Można tu znaleźć wiele pamiątek minionej historii, jak: Banys Arabs – łaźnie arabskie z XIII w., dawny klasztor Sant Pere de Galligants, gdzie obecnie mieści się Muzeum Archeologiczne i najważniejszy kościół Girony – katedra gotycka, która posiada tylko jedną, ale za to największą na świecie nawę.

Empuries – ruiny położone w sąsiedztwie miasta L'Escala, które uznawane są za jedna z najważniejszych odkryć archeologicznych z czasów kolonizacji greckiej i rzymskiej. Ruiny miasta greckiego znajdują się bliżej wybrzeża, rzymskie usytuowane są na pobliskim wzgórzu, a między nimi znajduje się muzeum z cennym posągiem greckiego ojca medycyny – Asklepjosa.

Figures – katalońskie miasto, którego najsłynniejszym punktem jest Muzeu Daliego, które jako jedyne na świecie zostało stworzone przez artystę za jego życia. Dali zaprojektował muzeum jako wielki labirynt o różnych kształtach, a jego sale ozdabiają surrealistyczne dzieła artysty. Ciekawe jest bardzo malowidło znajdujące się pod kopułą, którego iluzjonistyczne wykonanie sprawia, że widać na nim twarz żony artysty – Gali. Co dziwne, patrząc na nie przez odwrócony teleskop można zobaczyć portret A. Linkolna – prezydenta Stanów Zjednoczonych. Inne ciekawe dzieła to "Deszczowy Cadillak" z unosząca się nad nim perska królową i totem z opon samochodowych. Na zwiedzanie trzeba poświęcić kilka godzin.

Pubol – miejscowość niedaleko Girony, gdzie Salvador Dali kupił swojej żonie zamek, którego wnętrza urządził w swoim surrealistycznym stylu. Opuścił zamek w 1984 r. kiedy to podczas pożaru omal nie stracił w nim życia.

Terrassa – urokliwe miasto, którego ślady pozostawione przez historię sięgają czasów rzymskich. W średniowieczu otoczono je murami i wybudowano potężny zespół zamkowo-pałacowy, z którego do dziś zachowała się wieża obronna. Największy rozwój miasta nastąpił po rewolucji przemysłowej, głównie włókiennictwa. Powstało wtedy wiele budynków modernistycznych, jak Casa Baumann i kościół Masia Frexia. Wiele pamiątek po tym okresie można podziwiać w Muzeum Nauki i Technologii Katalonii, który mieści się w jednej z fabryk.

Olot – stolica rejonu wulkanicznego słynąca z XIX-wiecznej szkoły pejzażystów i Muzeum Zjawisk Wulkanicznych.

Besalu – położone nad rzeką Fluwią, miasto, w którym czas się zatrzymał w średniowieczu, co poczuć można przechadzając się krętymi, wąskimi uliczkami. Warto zobaczyć tutejszy romański most z XII w. ze stojącym na środku budynkiem obronnym z osuszaną bramą oraz kościoły Sant Pere i Santa Maria z X w.

Ripoll – średniowieczne miasto z twierdzą i pochodzącym z IX w. klasztorem Santa Maria, uznanego za jedno z najwybitniejszych dzieł romańskich w Hiszpanii. Tutaj właśnie zaczęła się rekonkwista, a miejsce nazwano kolebką Katalonii.

Montserrat – klasztor benedyktyński położony w górach w pobliżu Barcelony, będący głównym ośrodkiem religijnym Katalonii za sprawą Czarnej Madonny zwanej La Moreneta. Legenda głosi, ze figurkę wyrzeźbił św. Łukasz, a przywiózł ja na te tereny św. Piotr. W czasie panowania Maurów na tych terenach była ukrywana i odnaleziono ja dopiero w IX w. w jednej z pobliskich grot. Blisko "Świętej Jaskini" powstał klasztor, do którego dziś prowadzą 4 górskie szlaki oraz wjeżdża kolejka górska.

Tresc opisow dostarczana przez merlinx.

Port Aventura – największe w Hiszpanii wesołe miasteczko znajdujące się niedaleko Tarragony, które oferuje mnóstwo atrakcji zamkniętych w park tematyczny – na jego terenie możemy przenieść się do Chin, zaraz potem do Polinezji, Meksyku czy na Dziki Zachód. Głównymi atrakcjami są: Dragon Khan – największa kolejka górska w Europie, Stampida – kolejka górska z drewna oraz Hurakan Condor – wystrzeliwana wieża.

Tarragona – miasto, którego największym bogactwem są: imponująca katedra z XII w., wspaniałe dzieła sztuki romańskiej i pamiątki z czasów starożytnych. Warto zobaczyć też ruiny amfiteatru, którego położony jest przy plaży wykorzystując naturalne złamanie brzegu. Nie brakuje tu również alei spacerowych, z których największa – Rambla, prowadzi ku morzu, piaszczystej plaży i do portu. Z okolic tarragońskich winnic pochodzą jedne z najlepszych w kraju win, a proces wytwarzania tego trunku można zobaczyć w miejscowym muzeum.

Llivia – miasto leżące we francuskich Pirenejach, które w XVI w. zostało przyznane Hiszpanii, pod warunkiem nie budowania w nim nigdy fortyfikacji obronnych. By umożliwić komunikację mieszkańców Livii z pozostałą częścią kraju wytyczono eksterytorialna drogę przez góry. Warto zobaczyć tutejsze kamienne ulice i domy, najstarszą w Europie aptekę i spróbować pirenejskiej kuchni. W sąsiedztwie miasta znajdują się bardzo dobrze zagospodarowane stoki narciarskie.

Andora – jedno z najmniejszych państw Europy znajdujące się w sercu Pirenejów, do którego poza zapierającymi dech w piersiach widokami i przepięknymi zabytkami przyciąga strefa wolnocłowa. Andora jest demokratycznym księstwem – są dwie głowy państwa: biskup hiszpański i prezydent Francji, którzy pełnią funkcje reprezentacyjne, a sprawowanie władzy należy do rady Generalnej i premiera. Językiem urzędowym jest kataloński, ale można porozumieć się po francusku i hiszpańsku, ponieważ rodowici Andorczycy są mniejszością w swoim kraju. Od ostatnich lat ubiegłego wieku główną siła napędową stała się turystyka i jej obsługa, a co za tym idzie rozwinął się handel regionalnymi pamiątkami, towarami wolnymi od cła i obsługa hotelarsko-gastronomiczna. Na wycieczkę wymagany jest paszport.

Morella – najlepiej zachowane miasteczko regionu wyżyny El Maestrat słynącej z licznych zamków warownych. W mieście można podziwiać okazały zamek, rzymski akwedukt a także zdobione bramy. W pobliskich jaskiniach Vella, Religia i Valltorta znajdują się malowidła ścienne wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO. W sąsiedztwie znajduje się Foracall zachwycający dwoma pałacami z XVI w.

Siguenza – atmosferę Kastylii-La Mancha najlepiej można odczuć w uliczkach przepięknego miasteczka położonego na lewym brzegu rzeki Henares. Jego znaczenie strategiczne dostrzegli już w 195 r. p.n.e. Celtyberowie prowadzący wojnę z Rzymem oraz Wizygoci, za czasów których w osadzie znajdowała się siedziba biskupa Bernarda z Agen. Czas świetności miasta przypadł na okres od XII do XVII w. i panowanie rodu Mendoza sprawującego władzę świecką i duchową. Najwięcej turystów zbiera się na placu Plaza Mayor z przepięknymi rezydencjami i ratuszem, z którego tarasów widokowych najlepiej podziwia się miasto. Spacerem z rynku można wybrać się w stronę zamku wzniesionego w XII w., w którego miejscu początkowo warownie stawiali Rzymianie, Wizygoci i  Arabowie, a widok ze wzniesienia może posłużyć za idealny punkt do zrobienia panoramicznych zdjęć. Istotnym punktem w mieście, którego nie powinno się omijać jest późnoromańska katedra ukończona w XIV w. przypominająca twierdzę z charakterystycznymi wieżami, zbudowana z kamienia o różowym odcieniu. W jej środku uwagę przyciąga grobowiec  poległego w bitwie z Maurami młodego szlachcica, w którym podkochiwała się Izabela Katolicka zwana Kastylijską – jest to jedyne tego typu dzieło w Europie. Nieopodal katedry można zagłębić się w zbiory sztuki religijnej prezentowane przez Museo Diocesano, a na uwagę zasługuje również dom-twierdza Casa del Doncel oraz kościół San Vincence.

Segowia – jest malowniczo położonym na górskim płaskowyżu miastem, które uważa się za jedno z najpiękniejszych w kraju. Wjeżdżając do centrum wita nas posąg wilczycy karmiącej Remusa i Romulusa postawiony tutaj jako symbol silnego związku miasta z Rzymem. Właśnie podczas panowania rzymskiego, kiedy powstało tu miasto i twierdza wybudowano potężny akwedukt, który doprowadzał wodę do miasta aż do lat 60. ubiegłego wieku. Za nim znajduje się zabytkowe centrum z wąskimi, krętymi uliczkami kryjącymi wspaniałe romańskie i gotyckie kościółki, kamienice i place z targowiskami. Dalej nad centrum góruje wspaniała gotycka katedra z małymi wieżyczkami wzniesiona przez mistrza Hintanon – twórcę katedry w Salamance. Na skraju miasta nad wysokim urwiskiem znajduje się bajkowy Alcazar z przepięknymi wnętrzami. Z jego okiennic rozciąga się przepiękny widok na wzgórza i ośnieżone szczyty Sierry. Cała starówka wraz z zamkiem wpisane są na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO.

Alcala de Henares – miasto jest jednym z najstarszych w Hiszpanii co sprawiło, że w całości wpisane jest na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO. W XV w. arcybiskup Toledo ufun-dował tu 13 kolegiów, z których powstał Uniwersytet Alcala, w którym rocznie do dziś kształci się wiele tysięcy studentów, również z zagranicy. W mieście na każdym kroku można znaleźć pamiątki po czasach rzymskich, muzułmańskich oraz poszczególnych europejskich nurtów w sztuce. Narodził się tu król Ferdynand I Habsburg, Katarzyna Aragońska, ale zdecydowanie najsłynniejszym mieszkańcem był pisarz Miguel de Cervantes – autor Don Kichota, którego muzeum i pomniki bohaterów powieści można spotkać w centrum miasta.

Burgos – niezwykłe miasto, w którym od wieków krzyżowały się szlaki handlowe, a jego początki sięgają roku 884, kiedy w niewielkiej osadzie wybudowano fortecę zabezpieczającą okoliczne tereny przed najazdami muzułmanów. Burgos w swojej historii do XV w. było stolicą Zjednoczonych Królestw Kastylii i Leonu, zdobył je cesarz Napoleon w 1813 r., a podczas hiszpańskiej wojny domowej sprzed II wojny światowej w mieście swoją siedzibę założył generał Franco. Właśnie niedaleko Burgos przyszedł na świat narodowy bohater Hiszpanii El Cyd Campeador symbolizujący obecnie walkę chrześcijan z Maurami. Wspaniały pomnik Cyda na koniu góruje nad Puente de San Pablo – głównym mostem prowadzącym do starego miasta. W jego pobliżu, na malowniczej, zadrzewionej promenadzie Paseo del Espolon kwitnie życie nocne i spotkać można najwięcej turystów. Najważniejszym zabytkiem w mieście jest położona na tarasie u stóp wzgórza zamkowego strzelista gotycka katedra zbudowana z białego wapienia, pod którą kamień węgielny wmurował w 1221 r. król Ferdynand III Święty. Misterne iglice, fasada i bogato zdobione portale główne należą do najbardziej niezwykłych osiągnięć sztuki gotyku, które olśniewają turystów niepowtarzalnością i kunsztem wykończenia. Podobnie zachwycające jest wnętrze świątyni z licznymi kaplicami uchodzącymi za mistrzowskie dzieło sztuki dekoracyjnej. W katedrze pod posadzką znajduje się grobowiec Cyda i jego małżonki Jimeny. Chociaż pozostałe kościoły Burgos pozostają w cieniu katedry warto zobaczyć z zewnątrz przynajmniej ich część, by przekonać się o zadziwiających umiejętnościach ich budowniczych. Wejścia do starówki przy Arco de Santa Maria strzegą hiszpańscy bohaterowie i królowie, warto zasiąść na chwilę na Plaza Mayor, by przy kawie i w otoczeniu krużganków obserwować spacerujących po placu turystów i mieszkańców miasta. W Burgos warto dodatkowo zwiedzić dwa ciekawe klasztory: Real Monasterio de las Huelgas i Cartuja de Miraflores, a także górujące nad starówką ruiny zamku, których okolica jest najlepszym miejscem do podziwiania miasta z nieco wyższej perspektywy.

Madryt – stolica i największe hiszpańskie miasto położone w sercu Półwyspu Iberyjskiego na rozległym płaskowyżu, które jest dziś jednym z najbardziej kosmopolitycznych miast Europy. Mimo niedługiej historii posiada swój unikalny charakter i niepowtarzalną atmosferę, która przyciąga turystów z całego świata. Do połowy XVI w. była to jedynie osada znajdująca się niedaleko ówczesnej stolicy i siedziby arcybiskupa – Toledo. Wszystko zmieniło się za sprawą kaprysu króla Filipa II, który zdecydował o przeniesieniu władzy królewskiej i kościelnej do Madrytu. Śmiały czyn wywołał wiele kontrowersji, jednak wkrótce powstało nowe miasto pełne pięknych kamienic, pałacyków i kościołów. Kiedy w XVIII w. władzę przejęli Burbonowie nie spodobał im się obraz miasta i okolic – pośpieszne wycinanie lasów spowodowało wzmożoną erozję i susze, w stolicy było brudno, a na ulicach panowała przestępczość. Postanowili oni, wbrew wszelkim buntom zaprowadzić porządek i przekształcić stolicę i dzieło sztuki. Kolejnym rozdziałem w historii i architekturze miasta jest początek XX w., kiedy Madryt bardzo się bogacił. Powstało wtedy wiele wzniosłych budynków, szerokich bulwarów spacerowych, parków i fontann. Miejscem skupiającym życie społeczne jest Plaza Mayor – plac położony pośród wąskich uliczek, który otoczony jest czerwoną fasadą kamienic z XVI i majestatycznym Casa de Panaderia z dwiema strzelistymi wieżami. Mimo że niegdyś płonęły tu stosy, organizowano walki byków, a czasem odbywały się koronacje, dziś jest to spokojne centrum tzw. Starego Madrytu lub Madrytu Habsburgów, gdzie pod arkadami kamienic znajduje się wiele małych sklepików, tawern i kawiarni, można odpocząć i posłuchać ulicznych grajków. Wąskie uliczki i pewna surowość w architekturze są widoczne dookoła głównego placu, jednak mają one swój unikalny charakter i zachwycają niejednego. Nieopodal znaleźć można wiele odrestaurowanych kamienic z XVI w., a najstarsze mają zaledwie dwie kondygnacje i czerwone dachy z okienkami na poddaszu. W tej części miasta jest pełno tawern ze smacznym jedzeniem, barów tapas, kawiarni oraz sklepików z pamiątkami. Innym ważnym placem miasta jest półkolisty Plaza Puerta del Sol (Brama Słońca), który był wielokrotnie tłem ważnych wydarzeń społecznych. Odchodzi od niego 10 ulic, a pod nim mieści się najbardziej ruchliwa stacja madryckiego metra – Sol. Przy wyjściu z placu na ulicę Calle Arenal stoi niewielki posąg niedźwiedzia wspartego o drzewko poziomkowe, który stał się symbolem miasta. Kierując się najszerszą ulicą – Calle Alcala zobaczymy wiele teatrów, banków i charakterystyczny, narożny budynek Metropolis. Dalej za nim znajduje się wielki plac Plaza Cebeles będący jednym z największych węzłów komunikacyjnych miasta i zarazem jednym z kilku podobnych położonych wzdłuż platanowej, szerokiej alei Paseo del Prado. Plac otoczony jest przez wielki gmach Banco de Espana, Palacio del Buenavista z niewielkim ogrodem i majestatyczny, biały gmach Palacio de Comunicaciones, w którym od ponad 100 lat mieści się Poczta. Pośrodku placu znajduje przepiękna fontanna z posągiem pogańskiej bogini Cebeles zasiadającej w rydwanie, który ciągną dwa lwy. Paseo del Prado dzieli Madryt na część Habsburgów (na zachodzie) i Burbonów – powstałą w XVIII w. Sama aleja zachwyca zarówno pojawiającymi się co pewien odcinek posągami, fontannami i majestatycznymi pałacami. Znajdują się tu trzy najważniejsze hiszpańskie muzea będące często celem wycieczek do Madrytu – Prado, Thyssen-Bornemisza i Reina Sofia. Są one ciągle rozbudowywane, by udostępnić jak najwięcej zbiorów zwiedzającym, a w wybrane dni organizują darmowe wstępy np. dla obywateli Unii Europejskiej lub studentów – nie tylko hiszpańskich. Na wschód od Paseo znajduje się Ogród Botaniczny, a dalej jeden z największych europejskich parków – Retiro. Niegdyś był on ogrodzony i poruszać mogła się po nim tylko szlachta, a dziś przychodzą tu wszyscy chcący na chwilę odpocząć od zgiełku miasta. Znajduje się tu przepiękna, barokowa kolumnada z pomnikiem Alfonsa XII, która stanowi wspaniałe tło stawu, po którym w lecie pływają łódki z zakochanymi parami. Dalej na południe między drzewami można odkryć orientalny Pałac Velazqueza i niesamowity Pałac Kryształowy zbudowany z metalu i szkła tworzącego niezwykłą grę z rozproszonym światłem. Na zachód od Starego Madrytu, na skraju wzniesienia znajduje się jeden z najokazalszych zabytków stolicy Hiszpanii – Palacio Real. Okazały pałac powstał w XVIII w. w modnym wówczas stylu francuskim i początkowo połączony był z wcześniejszym gmachem Alcazaru Habsburgów – spłonął on jednak w wigilię Bożego Narodzenia w 1734 r. w tajemniczych okolicznościach, a odnowiona fasada była przedłużeniem pałacu Burbonów. Nowoczesna część miasta to imponujące gmachy banków, licznych teatrów, kin, domów handlowych a wzdłuż 10-pasmowej alei Paseo de la Castellana ciągnie się dzielnica luksusowych domów i galerii sztuki współczesnej. Znaleźć można tu też wiele ciekawych muzeów jak: Narodowe Muzeum Archeologiczne, M. Lazaro Galdiano, Sorella i Nauk Przyrodniczych. Przy alei znajduje się też tzw. „druga świątynia Madrytu” - stadion piłkarski Santiago Bernabeu należący do drużyny Real Madrid. Mieści się z w nim duże muzeum poświęcone historii piłki nożnej i czołowej hiszpańskiej drużyny, a sama arena mieści 72 tys. widzów. Na końcu alei mieści się Plaza Castilia, na którym górują dwa pochylone, bliźniacze wieżowce zbudowane ze szkła, metalu i granitu – Torres Puerta de Europa, nazywane też Torres Kio.

Najczęściej Zadawane Pytania

Kiedy najlepiej wybrać się do Aragonii?
By zwiedzić Aragonię warto zaplanować podróż na wiosnę lub wczesną jesień, gdyż panuje wtedy dobra pogoda, a temperatury nie są uciążliwe. Wybierając się w tym okresie warto pamiętać, że w miastach otoczonych przez góry panuje znacznie niższa temperatura, a od października do kwietnia może pojawiać się śnieg. W zimie w centralnej Hiszpanii zdarzają się częste opady deszczu co nie sprzyja zwiedzaniu. Panujący w lecie upał nie jest bardzo odczuwalny w parkach i między kamienicami zabytkowych części miast, gdzie koncentruje się ruch turystyczny. Jest tam jednak wiele obiektów, które największe atrakcje skrywają w środku, przez co pogoda traci znaczenie.

Jaka waluta obowiązuje w Hiszpanii i jakie są orientacyjne ceny?
W Hiszpanii od 2002 r. obowiązuje wspólna dla całej Unii Europejskiej waluta – Euro. Konsekwencją tego są nieco wyższe ceny niż w Polsce, zwłaszcza jeżeli chodzi o posiłki w restauracjach. Mimo dużej dostępności owoce morza należą do najdroższych morskich specjałów, jednak w większości miejscowości jest wiele niewielkich tawern gdzie można spróbować taniej regionalnych potraw.

Gdzie i jakie pamiątki kupić w Aragonii?
Wśród pamiątek największą popularnością cieszą się wachlarze, zdobione kastaniety, biżuteria, ceramiczne wyroby oraz gadżety związane z Madrytem. Często kupowane są wina, które nie są eksportowane za granicę, owoce i duże kawałki wędzonych szynek jamon, z których słyną okoliczne regiony. W wielu miasteczkach jest bardzo wiele tradycyjnych, niewielkich sklepików, warsztatów rzemieślniczych i sklepów z artykułami sakralnymi. Do innych najczęściej kupowanych pamiątek należą kolorowe suknie do flamenco, gitary, czarne byki i gadżety związane z poszczególnymi miejscowościami i regionem.

Jaki czas obowiązuje w Hiszpanii?
Mimo dużej odległości od Polski, w Hiszpanii obowiązuje taki sam czas jak u nas.

Tresc opisow dostarczana przez merlinx.

Jak poruszać się po Aragonii?
Komunikacja w regionie jest dobrze rozwinięta ze względu na bliską odległość od Madrytu, dlatego stolica regionu Saragossa ma dobre połączenie drogowe i kolejowe ze stolicą kraju oraz sąsiednimi regionami, niemniej komunikacja działa najlepiej tylko w okolicy stolicy regionu. Między większymi miastami można poruszać się płatnymi autostradami, drogi są dobrze utrzymane, aczkolwiek na prowincjonalnych odcinkach mogą być w nieco gorszym stanie.
W większych miejscowościach turystycznych znajdują się wypożyczalnie samochodów, które ułatwiają indywidualne zwiedzanie regionu. Polskie prawo jazdy jest wszędzie akceptowane, jednak należy pamiętać, że jeżeli poruszamy się samochodem z obcą rejestracją nie podlegamy kredytowaniu mandatów, czyli mandat musi być zapłacony na miejscu lub przed wyjazdem z kraju, gdyż nie zezwala się na opuszczenie kraju z długiem wobec państwa.

Jakie są ograniczenia celne w Hiszpanii?
Przewóz towarów podlega ograniczeniom ilościowym na zasadach obowiązujących w UE, co oznacza w praktyce, że rzeczy osobiste i sprzęt na własny użytek nie podlega ograniczeniom celnym. W przypadku towarów można wwozić i wywozić: do 800 szt. papierosów, 200 szt. cygar, 10 l spirytusu, 20 l mocniejszego alkoholu, 90 l wina i 110 l piwa.

Jakie dokumenty potrzebne są w razie konieczności skorzystania z służby zdrowia w Hiszpanii?
Publiczna służba zdrowia jest w Hiszpanii bezpłatna w podstawowym zakresie, o ile posiadamy wydaną przez NFZ Europejską Kartę Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ), o którą należy postarać się przed wyjazdem. Nie obowiązuje ona jednak w przypadku prywatnych wizyt i szpitali niepaństwowych gdzie należy mieć dodatkowe ubezpieczenie lub samemu opłacić leczenie. W zależności od ubezpieczyciela podawane są przed wyjazdem dane firm współpracujących, do których należy się zwrócić w razie konieczności skorzystania z prywatnej pomocy lekarskiej.

Ze względu na inną florę bakteryjną należy starannie wybierać restauracje lub jadać w hotelach i przestrzegać podstawowych zasad higieny. Turyści powinni pić wyłącznie wodę butelkowaną, ewentualnie gotowaną co najmniej 10 min. Szczepienia ochronne nie są wymagane i nie ma zagrożeń sanitarno-epidemiologicznych, niemniej przed wyjazdem warto sprawdzić czy szczepienia nie są zalecane sezonowo.

Ważne informacje MSZ

Dokumentem uprawniającym nas do pobytu na terenie Hiszpanii jest dowód osobisty lub paszport (o ile nie posiadamy dowodu). Obowiązują nas te same co w innych krajach Unii Europejskiej przepisy dewizowe oraz nie ma obowiązku meldunkowego, jeżeli nasz pobyt na terenie kraju nie przekracza 90 dni.

Szczegółowe i aktualne informacje można znaleźć na stronie Ministerstwa Spraw Zagranicznych: www.msz.gov.pl lub na stronie ambasad i konsulatów w Hiszpanii.

Najbliższe ambasady i polskie placówki dyplomatyczne:

Tresc opisow dostarczana przez merlinx.

Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Królestwie Hiszpanii
Hiszpania, Madryt, Guisando 23 bis, 28035
Tel.: +34 913 736605 Tel. dyżurny: +34 913 769555
www.madryt.polemb.net

Wydział Konsularny Ambasady RP w Madrycie
Hiszpania, Madryt, Goya 15 4°, 28001
Tel.: +34 914 362 632 Faks: +34 913 736 62

IATA

Barcelona

Costa Azahar

Costa Blanca

Costa Brava

Costa De La Luz

Costa del Sol

Costa Dorada

El Hierro

Estremadura

Formentera

Fuerteventura

Galicja

Gran Canaria

Ibiza

Kastylia - La Mancha

Kastylia - Leon

Katalonia

La Gomera

La Palma

Lanzarote

Madryt

Majorka

Minorka

Teneryfa

Zielone Wybrzeże

Hiszpania: Andaluzja , Andaluzja - Costa Almeria , Aragonia , Barcelona , Costa Azahar , Costa Blanca , Costa Brava , Costa De La Luz , Costa del Sol , Costa Dorada , El Hierro , Estremadura , Formentera , Fuerteventura , Galicja , Gran Canaria , Ibiza , Kastylia - La Mancha , Kastylia - Leon , Katalonia , La Gomera , La Palma , Lanzarote , Madryt , Majorka , Minorka , Teneryfa , Zielone Wybrzeże

Wybierz region Andaluzja , Andaluzja - Costa Almeria , Aragonia , Barcelona , Costa Azahar , Costa Blanca , Costa Brava , Costa De La Luz , Costa del Sol , Costa Dorada , El Hierro , Estremadura , Formentera , Fuerteventura , Galicja , Gran Canaria , Ibiza , Kastylia - La Mancha , Kastylia - Leon , Katalonia , La Gomera , La Palma , Lanzarote , Madryt , Majorka , Minorka , Teneryfa , Zielone Wybrzeże